1992-ի գարնանը Ադրբեջանում իշխանության պայքարի խառնաշփոթ էր, իսկ Արցախի հայերը մեկը մյուսի հետևից ազատագրում էին նորանոր բնակավայրեր։ 1992-ի մայիսի 8-ին ազատագրվեց Շուշին, իսկ 10 օր անց՝ մայիսի 18-ին, Լաչինը։ Հայերը բացեցին ճանապարհը, որով Ղարաբաղը ցամաքային կապ ունեցավ Հայաստանի հետ...
Չէի ուզի, բայց, մի քանի ջերմ կադրեր տեսնելով Ալիևի հետ, տարակույս չմնաց, որ Տերը պատժել է:
Ինչ որ էր՝ որոշակի երաշխավորն էր Զանգեզուրի ամբողջականության, թեկուզ՝ իր շահերից...
Այս շարժման ամենակարևոր զենքը համբերությունն է։
Շարժումը լավ ալիքի վրա է. թակում է դռները, որոնք հերթով բացվում են։ Ժամանակի ու համբերության խնդիր է միայն, հերթով բոլորը ներսից բացվելու են։ Մարդիկ հոգնել են այսօրվա վիճակից...
Չորրորդում՝ չգիտեմ, բայց հինգերորդում, վեցերորդում և յոթերորդում պիոներ էինք: Ես «պաշտոնյա» էի՝ ջոկատի խորհրդի նախագահ: Իսկ յոթերորդում դարձա դպրոցի դրուժինայի խորհրդի նախագահը:
1999 թվականին նույն հարվածը հասցվեց Հայաստանի պետականությանը:
Սակայն, ի տարբերություն մեզ, Իրանում ոչ ոքի մտքով չանցավ միանգամից թևերը քշտած դավադրությունը փնտրել ներսում ու որպես մեղավոր նշանակել սեփական պաշտոնյաներին:
Ներկայացված երկու կատեգորիաները բավարար հեռու են իրարից ընկալման իմաստով, նույնիսկ կարելի է կարծել, որ դրանցից մեկը ռացիոնալիզմի, իսկ մյուսը իռացիոնալ ընկալումների պրոեկցիա են։
Մի մոռացեք, որ Իրանը խորքային պետություն է։ Նախագահի մահը ներքաղաքական լուրջ ցնցումների չի հանգեցնի։
Անգամ անդրդվելի հեղինակություն հանդիսացող Ղասեմ Սոլեյմանիի սպանությունը չկարողացավ ցնցել Իրանը ներսից և չհանգեցրեց լուրջ վերադասավորումների էլիտայում...